Γράφει ο bio
Η διαφορά της πολιτικής ζωής με την πραγματική ζωή, είναι ότι στην πρώτη φαντάζεσαι τη δεύτερη αλλά στη δεύτερη ζεις... τα αποτελέσματα της πρώτης.
Πραγματικά, υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι όλα, ή πολλά από αυτά, που
εξαγγέλονται προεκλογικά και πόσο μάλλον σε αυτή τη χρονική συγκηρία, μπορούν
εν τέλει να πραγματοποιηθούν; Αναφέρομαι φυσικά στην ατέρμονη παροχολογία, τις
ανέξοδες υποσχέσεις περί ανάπτυξης με χιλιάδες νέες θέσεις εργασίες, τα
αβασάνιστα «θα», που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα τορπιλήσουν τη κοινωνική
συνοχή σε λιγότερο από ένα χρόνο, μιας και η οικονομική (και όχι μόνο) εξαθλίωση
καλπάζει. Να πεις ότι δε γνωρίζουν τις
συνέπεις; Γνωρίζουν... και δυστυχώς για μας, έχουν το θράσσος να μας
βομβαρδίζουν ακόμα με τρομολαγνικά διλήμματα για να τους ψηφίσουμε, για να μας «σώσουν». Βρίσκουνε και κάνουνε τα
κομματικά επιτελεία. Για πόσο;
Μέσα όμως σε αυτόν τον κυκεώνα, ένα, ακόμα πιο μελανό, γνώρισμα των εκλογών
μας είναι η λεγόμενη πατριδοκαπηλία. Ένα γνώρισμα που έχει εισχωρήσει σε όλο το
πολιτικό γίγνεσθαι, από τους λόγους στα τηλεοπτικά πάνελ, σε μια ομιλία μέχρι
και την απορρέουσα φιλοσοφία ολόκληρων προγραμμάτων. Όποιος πουλάει πατρίδα δε
χάνει λένε οι image makers και πόσο μάλλον στο
σήμερα. Όσο περισσότερο πατρίδα τόσο ευκολότερα γίνεσαι ο «δικός μας άνθρωπος».
Άλλωστε σε καιρούς ανασφάλειας, σε εποχές αστάθειας και πολιτικής
αναξιοπρέπειας, σε στιγμές κοινωνικής κατάθλιψης γεννόνται οι μεγαλύτεροι, οι
χειρότεροι Εφιάλτες. Και όπως έχει δείξει η ιστορία μας, οι πιο επώδυνες
εθνικές τραγωδίες.
Η πατριδοκαπηλία παραδοσιακά χρησιμοποιείται από συγκεκριμένους πολιτικούς
χώρους και σχηματισμούς. Στην προσπάθεια δε για την υφαρπαγή ψήφων
επιστρατεύονται σημαίες, σημαιάκια, εθνικοπατριωτικά συνθήματα, κηρύγματα
«μίσους» για μετανάστες, ιστορικές διαστρεβλώσεις, ο εθνικός ύμνος, μέχρι και
απειλές κατά της ζωής... Διχασμός. Επικίνδυνες καταστάσεις! Δεν είναι
πρωτάκουστα πράγματα. Tα ζούμε όμως αμήχανα και απλά αναμένουμε τον κρότο...
Η αλόγιστη όξυνση και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα αναμένεται να ενταθεί και μετά
τις 17 του Ιούνη. Ο λαός οφείλει να δώσει λύση και κατεύθυνση στη χώρα. Τώρα
όμως, γιατί το πρόβλημα είναι ότι οι υποψήφιοι τιμονιέρηδες δεν προτίθενται να
συνεννοηθούν στοιχειωδώς για να προκύψει μία κυβέρνηση οποιασδήποτε μορφής, που
θα τρέξει να καλύψει το «κάψιμο» μιας ολόκληρης παραγωγικά γενιάς. Είτε από
προσωπικό, κομματικό τυχοδιωκτισμό ή ότι άλλο, η χώρα μοιάζει να οδηγείται σε τρίτη
(ναι καλά διαβάσατε) εκλογική αναμέτρηση. Υπάρχουν περιθώρια; Δε το ξέρω, αλλά
η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται ειρωνικά...
Πόσες αντοχές ακόμα Μπ-Ελλάδα mou; Που πάμε;
