Γράφει ο bio
Ήρθε ο καιρός
να μάθουμε την αλήθεια. Αντίστροφα βέβαια, δηλαδή από έξω προς τα μέσα, αλλά σίγουρα είναι μια καλή αρχή. Με ομοβροντία
δημοσιευμάτων από διάφορα ξένα ΜΜΕ (κυρίως Bloomberg και Times), αποκαλύπτεται το «ύπουλο» παιχνίδι που έχει στήσει η
πανίσχυρη οικονομικά και πολιτικά Γερμανία στις χώρες των αναπόφευκτων
εξαρτήσεων, των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
Αναφέρεται αυτό που υποψιάζονταν πολλοί έγκριτοι οικονομολόγοι εδώ και καιρό, με τη διαφορά ότι πλέον δεν υπάρχουν ενδείξεις αλλά απτές αποδείξεις. Η Γερμανία έστησε μια μπίζνα δανείων, αναγκαστικών δεσμεύσεων- «μεταρρυθμίσεων», υποθηκών περιουσίας ακομή και των εξωφρενικών πολιτικών υποθηκών (βλέπε επιστολές Βενιζέλου, Σαμαρά). Σκοπός βέβαια το προφανές, το σίγουρο πολιτικοοικονομικό κέρδος.
Οικονομικό όφελος που μεταφράζεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ εν καιρώ κρίσης, πράγμα που δε συνέβει ούτε στο πρόσφατο παρελθόν, των «καλών» εποχών, της ευημερίας της νομισματικής ένωσης. Συγκριτικά δηλαδή, σύμφωνα και με τις δηλώσεις των Τ.Νταλάρα, Σουλτς, η Γερμανία δανείζει «ψίχουλα» μπροστά στα πραγματικά της κέρδη (υψηλοί τόκοι, όταν εκείνη δανείζεται με μηδενικό τόκο!!), που προήλθαν κατά βάση από την απόσυρση τεράστιων γερμανικών κεφαλαίων από τις χώρες του Νότου στην αρχή της κρίσης (ουσιαστικά με τις πράξεις της συνέβαλε στην διόγκωση της). Δάνεια που εξασφαλίζει βεβαίως ότι θα αποπληρωθούν, μιας και η χώρα μας υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο (υποθήκη δημόσιας-ιδιωτικής περιουσίας, ορυκτού πλούτου κλπ). Την ίδια στιγμή, το αντίπαλο ευρωπαϊκό δέος, η Γαλλία, μαστίζεται από σωρεία δημοσιονομικών προβλημάτων με συνεχώς μειωμένους ρυθμούς ανάπτυξης και ελλειματικούς προϋπολογισμούς. Ιταλία και Ισπανία, με την εκτίναξη των spreads τους, κινδυνεύουν να έχουν την μοίρα της Ελλάδας και παράλληλα καθημερινά φημολογούνται νέες χώρες που σκέφτονται να προσφύγουν στο μηχανισμό στήριξης. Πέρα από τα νούμερα, όμως, υπάρχουν και οι λαοί, οι άνθρωποι που βλέπουν την ανεργία να καλπάζει, οι μισθοί από την ακατάσχετη λιτότητα μειώνονται, η εγκληματικότητα και η γκετοποίηση περιοχών πολλαπλασιάζεται.
Το πολιτικό όφελος ήταν το φυσικό επακόλουθο των παραπάνω. Γιατί αυτό; Γιατί αυτός που δανείζεται, γίνεται εύκολα υποχείριο του «ευεργέτη» του. Με τον τρόπο αυτό, η Γερμανία κατάφερε να την υπακούουν πολλοί, σε μια Ένωση που διακηρυκτικά το κάθε κράτος-μέλος είναι ισότιμο. Με τον τρόπο αυτό, κατάφερε να επιβάλλει την λιτότητα σε όλα τα «προβληματικά» κράτη, την επέβαλλε σαν την μόνη πολιτική επιλογή-φιλοσοφία που μπορεί να ωθήσει στην έξοδο από την κρίση. Προφανώς και η παντοδυναμία της γνώμης της έχει επιβληθεί και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές πολιτικές. Δημιουργήθηκε σαν να λέμε «η Ευρώπη της Γερμανίας».
Έχοντας γνώση των παραπάνω, οι Ευρωπαίοι καλούνται προσεχώς, όποτε και αν είναι αυτό, να αποφασίσουν τι πραγματικά Ευρώπη θέλουν. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την χρεοκωπημένη Ελλάδα, που αναπόφευκτα μέχρι και σήμερα ακολουθεί το συρμό, αλλά για όλες τις χώρες. Να αποφασίσουν αν πραγματικά θέλουν μια ιδιότυπη οικονομικοπολιτική γερμανική «δικτατορία», μια σχέση εξάρτησης, που αναπόφευκτα οδηγεί στην καταβαράθρωση των αξιών που πρεσβεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών. Καλούμαστε να αποφασίσουμε, αν τελικά θέλουμε «την Ευρώπη της Γερμανίας» ή την Γερμανία της Ευρώπης, ισότιμη όπως οι υπόλοιπες χώρες, όπως οραματίστηκαν την Ευρωπαϊκή Ένωση οι Μιτεράν και Ντελόρ.
Αναφέρεται αυτό που υποψιάζονταν πολλοί έγκριτοι οικονομολόγοι εδώ και καιρό, με τη διαφορά ότι πλέον δεν υπάρχουν ενδείξεις αλλά απτές αποδείξεις. Η Γερμανία έστησε μια μπίζνα δανείων, αναγκαστικών δεσμεύσεων- «μεταρρυθμίσεων», υποθηκών περιουσίας ακομή και των εξωφρενικών πολιτικών υποθηκών (βλέπε επιστολές Βενιζέλου, Σαμαρά). Σκοπός βέβαια το προφανές, το σίγουρο πολιτικοοικονομικό κέρδος.
Οικονομικό όφελος που μεταφράζεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ εν καιρώ κρίσης, πράγμα που δε συνέβει ούτε στο πρόσφατο παρελθόν, των «καλών» εποχών, της ευημερίας της νομισματικής ένωσης. Συγκριτικά δηλαδή, σύμφωνα και με τις δηλώσεις των Τ.Νταλάρα, Σουλτς, η Γερμανία δανείζει «ψίχουλα» μπροστά στα πραγματικά της κέρδη (υψηλοί τόκοι, όταν εκείνη δανείζεται με μηδενικό τόκο!!), που προήλθαν κατά βάση από την απόσυρση τεράστιων γερμανικών κεφαλαίων από τις χώρες του Νότου στην αρχή της κρίσης (ουσιαστικά με τις πράξεις της συνέβαλε στην διόγκωση της). Δάνεια που εξασφαλίζει βεβαίως ότι θα αποπληρωθούν, μιας και η χώρα μας υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο (υποθήκη δημόσιας-ιδιωτικής περιουσίας, ορυκτού πλούτου κλπ). Την ίδια στιγμή, το αντίπαλο ευρωπαϊκό δέος, η Γαλλία, μαστίζεται από σωρεία δημοσιονομικών προβλημάτων με συνεχώς μειωμένους ρυθμούς ανάπτυξης και ελλειματικούς προϋπολογισμούς. Ιταλία και Ισπανία, με την εκτίναξη των spreads τους, κινδυνεύουν να έχουν την μοίρα της Ελλάδας και παράλληλα καθημερινά φημολογούνται νέες χώρες που σκέφτονται να προσφύγουν στο μηχανισμό στήριξης. Πέρα από τα νούμερα, όμως, υπάρχουν και οι λαοί, οι άνθρωποι που βλέπουν την ανεργία να καλπάζει, οι μισθοί από την ακατάσχετη λιτότητα μειώνονται, η εγκληματικότητα και η γκετοποίηση περιοχών πολλαπλασιάζεται.
Το πολιτικό όφελος ήταν το φυσικό επακόλουθο των παραπάνω. Γιατί αυτό; Γιατί αυτός που δανείζεται, γίνεται εύκολα υποχείριο του «ευεργέτη» του. Με τον τρόπο αυτό, η Γερμανία κατάφερε να την υπακούουν πολλοί, σε μια Ένωση που διακηρυκτικά το κάθε κράτος-μέλος είναι ισότιμο. Με τον τρόπο αυτό, κατάφερε να επιβάλλει την λιτότητα σε όλα τα «προβληματικά» κράτη, την επέβαλλε σαν την μόνη πολιτική επιλογή-φιλοσοφία που μπορεί να ωθήσει στην έξοδο από την κρίση. Προφανώς και η παντοδυναμία της γνώμης της έχει επιβληθεί και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές πολιτικές. Δημιουργήθηκε σαν να λέμε «η Ευρώπη της Γερμανίας».
Έχοντας γνώση των παραπάνω, οι Ευρωπαίοι καλούνται προσεχώς, όποτε και αν είναι αυτό, να αποφασίσουν τι πραγματικά Ευρώπη θέλουν. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την χρεοκωπημένη Ελλάδα, που αναπόφευκτα μέχρι και σήμερα ακολουθεί το συρμό, αλλά για όλες τις χώρες. Να αποφασίσουν αν πραγματικά θέλουν μια ιδιότυπη οικονομικοπολιτική γερμανική «δικτατορία», μια σχέση εξάρτησης, που αναπόφευκτα οδηγεί στην καταβαράθρωση των αξιών που πρεσβεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών. Καλούμαστε να αποφασίσουμε, αν τελικά θέλουμε «την Ευρώπη της Γερμανίας» ή την Γερμανία της Ευρώπης, ισότιμη όπως οι υπόλοιπες χώρες, όπως οραματίστηκαν την Ευρωπαϊκή Ένωση οι Μιτεράν και Ντελόρ.
