Γράφει ο bio
Πραγματικά βαρέθηκα να
παρακολουθώ πολιτικές εκπομπές, αναλύσεις και γνώμες για το που πάει η χώρα και
εν τέλει τι πρέπει να γίνει ώστε να
αλλάξει ρότα αυτός ο τόπος. Παρατηρώ όμως κάτι απίθανα θλιβερό. Όλοι μιλούν με
όρους διαχείρησης της κατάστασης, «τι είναι καλύτερο για την εκάστωτε κοινωνική
ομάδα», «πιο σωστό για τους τάδε», «πιο καλό για την ανάπτυξη και τις
επενδύσεις»... Δεν αντιλέγω ότι αυτές οι θέσεις απορρέουν από κάποια
πολιτική-οικονομική φιλοσοφία, ανεξάρτητα αν αυτή είναι ‘καλή’ ή ‘κακή’ για
τους πολλούς. Δεν αντιλέγω ότι έχουν μια επιστημονική, ίσως, βάση που
μακροπρόθεσμα θα δώσει ένα κάποιο αποτέλεσμα. Όλοι εξάλλου έχουν την δική τους
αλήθεια για την έξοδο από την κρίση.
Για μένα που ανήκω στους
πολλούς που δεν έχουν σπουδές μικρο- και μακρο-οικονομίας το θέμα, και συνάμα
πρόβλημα, δεν είναι αυτό. Είναι η
έλλειψη οράματος! Η έλλειψη προοπτικής! Η έλλειψη εκείνου του ανθρώπου ή
μιας κυβέρνησης καλύτερα, που θα δώσει στο λαό να καταλάβει ότι ‘έτσι θα βγούμε
από το τέλμα’. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού δυναμικού
μιλούν λογιστικά, λες και οι άνθρωποι και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι ένα
απλό λογιστικό νούμερο. Δεν υπάρχει δυστυχώς μια εθνική στρατηγική. Να χαραχθεί
δηλαδή μια πορεία πολιτική, νομική, επιχειρηματική και ότι άλλο χρειάζεται,
ώστε να στραφεί η οικονομία μας σε
κάποιο ή σε κάποιους παραγωγικούς τομείς. Βλέπετε, πολύ απλά δε μπορώ να δεχθώ
ότι με πωλητήρια, υπερφορολόγηση και περικοπές, ότι θα ανακάμψουμε. Οι μόνοι
που ‘ανακάμπτουν’, κατά την άποψη μου, είναι οι πιστωτές δια του τοκισμού και η
επιχειρηματική ελίτ δια του ξεζουμίσματος των εργαζομένων.
Παλαιότερα για παράδειγμα
η χώρα είχε στραφεί κατά πολλοίς στην γεωργία και την κτηνοτροφία. Καλώς ή
κακώς αυτό το είδος ανάπτυξης διέθετε η Ελλάδα, αυτό την ‘μεγάλωσε’. Δε λέω να
στραφούμε σε αυτόν το κλάδο υποχρεωτικά σαν χώρα, αλλα θεωρώ ότι κάπου πρέπει
να επενδύσει η χώρα, αν πραγματικά δε θέλει να αποτελεί ουρά στην ένωση των
Ευρωπαίων. Δε περιμένει κανείς να εκβιομηχανιστεί η χώρα από το πουθενά. Μια
καλή επιλογή θα ήταν ίσως ο τουρισμός, η πάλαι ποτέ ‘ατμομηχανή’ της οικονομίας
μας, μιας και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα τα διαθέτουμε. Αντιθέτως, παρατηρώ
μια ιδιότυπη πολιορκία δικαιωμάτων και φορολογήσεων διαφόρων συναφών επαγγελματικών
κλάδων. Πως θα έρθει η ανάπτυξη έτσι όμως; Με λογιστικά τρικ από τη μη καταβολή
επιδομάτων κάθε λίγο, με σκοπό τα πρόσκαιρα εικονικά πλεονάσματα;
Κοροϊδευόμαστε...
Επειδή λοιπόν
κοροϊδευόμαστε και βιώνουμε όλοι στο πετσί μας καθημερινά το χάλι που αφήνουν
πίσω τους τα μνημόνια σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας μας, θα πρέπει για μένα
πρώτιστα να καταδείξουμε τι πραγματικά θέλουμε να κάνουμε σαν κράτος. Να
διαχειριστούμε λογιστικά την κατάσταση με ότι αυτό συνεπάγεται ή να επενδύσουμε
πολιτικά και οικονομικά σε κλάδους τις οικονομίας που θα μας βγάλουν από το
απύθμενο βαρέλι της μνημονιακής λεηλασίας; Δεν υπάρχει όραμα (ακόμα)!
