Γράφει ο bio
Αυτό που γίνεται με τους καθηγητές τώρα, συμβαίνει με όλες τις επαγγελματικές ομάδες (βλέπε ταξιτζήδες, βενζινοπώλες, φορτηγατζήδες, γιατρούς, φαρμακοποιούς, καθηγητές πανεπιστημίων κλπ) εδώ και δύο χρόνια, από τότε δηλαδή που ξεκίνησε το “ελληνικό
δράμα” των μνημονίων και της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Οι κυβερνώντες μας
έχουν αναπτύξει μια ευφυέστατη στρατηγική πόλωσης και διχασμού της κοινωνίας,
μιας κοινωνίας που βάλλεται από παντού από τα εξουθενωτικά μέτρα. Περνούν λοιπόν τις "μεταρρυθμίσεις" με συνοπτικές διαδικασίες, σε περιόδους που οι εργαζόμενοι νομίζουν ότι θα έχουν το πάνω χέρι (κατά φαντασίαν μοχλός πίεσης), με σκοπό να τους οδηγήσουν στην δίνη των απεργιών. Με τον τρόπο αυτό η εκάστωτε κυβέρνηση πετυχαίνει να “φαγώνεται” η μία κοινωνική ομάδα με την άλλη και σαν υπερσπιστής της κοινωνίας να τους επιστρατεύει τελικώς για το κοινό καλό. Το αποτέλεσμα; Όμοιο σε όλες μέχρι τώρα τις
περιπτώσεις. “Μουντζουρωμένοι” πολίτες που τόλμησαν εν καιρώ κρίσης να
διεκδικήσουν δικαιώματα δεκαετιών και ορισμένες φορές τόσο προκλητικά δίκαια,
που αφορούν την επιβίωση τους.
Στο πανηγυράκι αυτό όμως συμβάλλουν εν πολλοίς, με το απαραίτητο τσίγκλισμα, τα
λεγόμενα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ.
Κανονικό σταύρωμα στα δελτία των οκτώ, μονόπλευρη παράθεση των γεγονότων και
πολλές φορές “πνίξιμο” του λόγου των απεργών. Και στο τέλος πάντα το κερασάκι…
Γιατί να ευννοηθεί η τάδε επαγγελματική ομάδα, αφού όλοι στο ίδιο καζάνι
βράζουμε… Η πόλωση είναι αναπόφευκτη, αφού πλέον ο καθένας προσπαθεί να
περισώσει ότι περισσότερο μπορεί από το μαχαίρι που έχει επιβληθεί σε μισθούς
και δικαιώματα. Στην Ελλάδα δυστυχώς έχουμε και αυτό που λέει ο λαός “αντί να
φροντίσει καλύτερα τη δική του κατσίκα, επιδιώκει να ψοφήσουν οι κατσίκες των
γειτόνων του”. Αν δεν έχει κανένας γάλα θα αγαλιάσει η ψυχή μας στο κάτω κάτω.
Εν τέλει, με τόσα διδάγματα οι καθηγητές μας δε κατάλαβαν ότι θα χάσουν το όποιο δίκιο έχουν; Το παιχνίδι των κυβερνώντων έπιασε μια φορά και θα πηγαίνει έτσι τώρα... Εκτός αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σταθούν στο
ύψος των περιστάσεων και αντιληφθούν ότι το “παιχνίδι” άλλαξε. Άλλαξαν οι όροι
και για το λόγο αυτό θα πρέπει να προσαρμοστούν στις κοσμογονικές πολιτικές,
κοινωνικές αλλαγές και να βρουν νέες μορφές πάλης και νέους μοχλούς πίεσης και
αντίδρασης. Οι απεργίες με την σημερινή μορφή, την μορφή 6-7 δεκαετιών,
θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες και υπερβολικά σπάνια κερδοφόρες για τους
εργαζομένους. Ο κύριος λόγος είναι πως ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτουργεί
εναντίον των εργαζομένων. Συν του ότι για να απεργήσει κάποιος πλέον χρεώνεται
με “πρόστιμο” 70-80 ευρώ ημερησίως στο ήδη κουτσουρεμένο του εισόδημα. Δηλαδή
αν οι καθηγητές προχωρήσουν στην 6ήμερη απεργία θα χάσουν περίπου 450 ευρώ!!!
Χωρίς να υπολογίζουμε βέβαια ότι κινδυνεύουν με απόλυση λόγω της επιστράτευσης.
Υ.Γ: Κατά τ' άλλα το δικαίωμα στην απεργία είναι αναφαίρετο (!), κραδαίνουν καθημερινά οι
τηλεμαϊντανοί.
